ΟΡΑΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

υπό μοναχού Gorazd

Απ’ τη μονογραφία «Το Βατικανό κι η Ρωσία» και «Οράματα Εκτός Εκκλησίας: Μια Ματιά στις Πνευματικές και Πολιτικές Τάσεις του Ρωμαιοκαθολικισμού»
(Τζόρντανβιλ ,Ν.Υ.-Μοναστήρι Αγίας Τριάδας 1990)

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxinfo.com/ecumenism/visions-outside-the-church.aspx

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Μπαρλάς Γερ. Κωνσταντίνος
Αιτωλοακαρνανία, Ιανουάριος 2008 μ.Χ.

     Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει ότι η Θεομήτωρ έχει υποτίθεται εμφανιστεί σε ρωμαιοκαθολικούς σε διάφορα μέρη. Δεν ξέρουν τί να σκεφτούν γι’ αυτά τα γεγονότα. Μερικοί πάνε τόσο μακρυά ώστε να νομίσουν ότι εφόσον η Μητέρα του Θεού εμφανίζεται σε ρωμαιοκαθολικούς, αυτό συνεπάγεται ότι η ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι μια αληθινή εκκλησία που έχει τη Χάρη, ειδικά εφόσον διάφορα θαύματα και θεραπείες λαμβάνουν χώρα στις τοποθεσίες των οραμάτων. Η Φάτιμα [1],ιδιαίτερα, έχει ξεσηκώσει μεγάλο ενδιαφέρον μεταξύ των Ρώσων που ζουν στο εξωτερικό διότι η οπτασία υποτίθεται μιλάει για τη Ρωσία με ισχυρά αντικομουνιστικούς όρους, οδηγώντας τους να παραβλέψουν το αιρετικό κι αντιορθόδοξο περιεχόμενο του μηνύματος συνολικά. Πώς πρέπει να σταθούμε απέναντι σ’ αυτές τις εμφανίσεις και τους ισχυρισμούς γι» αυτές; Τί κριτήριο θα’ πρεπε να χρησιμοποιήσουμε για να μας οδηγήσει στην εξέταση της αλήθειας οραμάτων εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Ευελπιστώ πως τα όσα ακολουθούν θα βοηθήσουν να κατανοήσουμε τέτοια φαινόμενα.

Οι Άγιοι Πατέρες, ξέροντας ότι ο σατανάς μπορεί να μεταμορφωθεί σ’ άγγελο φωτός, μας συμβουλεύουν να είμαστε προσεκτικοί και δύσπιστοι με όλες τις εμφανίσεις στον ορατό κόσμο. «Αν είσαι ήσυχος με καλό τρόπο, επιθυμώντας να είσαι με το Θεό» λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, «ποτέ μη δέχεσαι εμφανίσεις[2] φυσικές ή πνευματικές, είτε έξω είτε μέσα στον εαυτό σου, ακόμα κι αν μπορεί να είναι μια εικόνα του Χριστού, ή ένας άγγελος, ή κάποιος Άγιος, ή αν ίσως εμφανιστεί φως, ή αποτυπωθεί στο νου. Πρόσεχε ,ώστε να μην καταλήξεις να πιστέψεις κάτι, ακόμα κι αν είναι κάτι καλό, και μην αιχμαλωτιστείς απ' αυτό πριν συμβουλευτείς εκείνους που είναι έμπειροι κι είναι ικανοί ν' αναλύσουν το θέμα, ώστε να μην υποστείς βλάβη. Ο Θεός δεν δυσαρεστείται με το πρόσωπο που είναι προσεκτικό με τον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό, από φόβο μήπως πλανηθεί, δεν αποδέχεται ακόμα κι εκείνο που είναι από Αυτόν, χωρίς συμβουλή και δοκιμή».
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ο Θεός Κύριος θα μπορούσε όλες τις φορές να δώσει πλήρη επιβεβαίωση σ» ένα πρόσωπο, εάν ευαρεστείται να το κάνει αυτό, που ν’ αφορά την αλήθεια του οράματος. Εάν τέτοια προσοχή είναι απαραίτητη όσον αφορά οράματα ΕΝΤΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πόσο πολύ περισσότερο επιφυλακτικοί θα έπρεπε να είμαστε σε σχέση με εμφανίσεις ΕΚΤΟΣ της μίας, αληθινής Εκκλησίας! Το μόνο κριτήριο για να εξετάζουμε αυτά τα οράματα θα πρέπει να είναι η Ορθοδοξία τους[3]. Εάν καθ’ οιονδήποτε τρόπο η Ορθοδοξία τους χωλαίνει, τότε πρέπει ν' απορριφθούν: ακόμα κι αν το 99% του μηνύματος είναι Ορθόδοξο και μόνο 1% αποκλίνει από τις διδασκαλίες της Εκκλησίας, τότε όλο πρέπει ν’ απορρίπτεται.[4] Ο Θεός δεν μπορεί ν' αρνείται το Εαυτό Του ή να διδάσκει αναλήθειες ακόμα και στον ελάχιστο βαθμό.

Ας εξετάσουμε τρεις αρκετά γνωστές περιπτώσεις που συνέβησαν στην εποχή μας. Πρώτα θ' ασχοληθούμε με τη Φάτιμα, που είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, μιας κι εκεί η οπτασία μιλάει για τη Ρωσία και το ρόλο της στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας.

Προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στη Φάτιμα της Πορτογαλίας, μεταξύ Μαΐου κι Οκτωβρίου 1917,τρία βοσκόπουλα, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, είχαν μια σειρά οραμάτων κάποιας που είπαν πως είναι η Κυρία μας, η Ευλογημένη Παρθένος. Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών των οπτασιών, τα μηνύματα που ειπώθηκε στη Λουτσία να δημοσιοποιήσει, τότε ή λίγο αργότερα, αφορούσαν πάρα πολύ την ανάγκη να ενθαρρυνθεί η αφοσίωση στο ροζάριο [5] και στην Άσπιλη καρδιά της Κυρίας μας [παπική θρησκευτική θεομητορική εορτή], και την ανάγκη να αλλάξει η ανθρωπότητα την κατεύθυνση στην οποία κινούνταν. Αποτυχία στο να κάνουμε αυτή την αλλαγή θα έφερνε την οργή του Θεού. (Aπό «Μελέτες στη Συγκριτική Θρησκειολογία. Ένα Ζήτημα που Αφορά την Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο», υπό Βεράκ).
     Το Δεκέμβριο του 1940μ.Χ. η Αδελφή Λουκία [6] -η μόνη απ' τους τρεις που παρέμεινε ζωντανή και που τώρα είναι καλόγρια του Καρμελιτικού τάγματος-έγραψε στον Πάπα Πίο τον 12ο (1876-1958) [7] λέγοντας: «Το 1917 η Παναγία Μητέρα προφήτεψε σ’ εμάς το τέλος του πολέμου που εκείνη την εποχή σκοτείνιαζε το πρόσωπο της Ευρώπης. Προφήτεψε άλλον ένα πόλεμο κι είπε πως θα ξανάρχονταν. Επέμεινε στην αφοσίωση της Ρωσίας στην υπερ-ιερή καρδιά της[παπική γιορτή],υποσχόμενη ως αντάλλαγμα να εμποδίσει την εξάπλωση ψευδών διδασκαλιών στη Ρωσία και να μεταστρέψει τη Ρωσία [8]» (Aπό «Νέα Για τη Φάτιμα, το Μεγαλύτερο Θαύμα Της Εποχής μας»,Βρυξέλες,1962,σ.144).Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε ότι οι Καθολικοί κατανοούν «την μεταστροφή [προσηλυτισμό] της Ρωσίας» ως μεταστροφή της στον Ρωμαιοκαθολικισμό.[9]

Πάλι διαβάζουμε στο περιοδικό «Ο Σταυροφόρος της Φατιμά» (τεύχος Νο.17,Απρίλης-Μάης 1985): «Έτσι η μεταστροφή λίγων Ρώσων στον Καθολικισμό[παπισμό] είναι τώρα μέρος των προετοιμασιών του Θεού για τον προσηλυτισμό της Ρωσίας, όταν ο Πάπας κι οι επίσκοποι τελικά υπακούν τη διαταγή της Κυράς μας της Φάτιμα να καθαγιάσουν [αφιερώσουν] τη Ρωσία με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός. O λόγος για τον οποίο ο Ιησούς έδωσε αυτή τη συγκεκριμένη εντολή στον Πάπα και στους επισκόπους είναι διότι θέλει όλη η εκκλησία του ν’ αναγνωρίσει τον καθαγιασμό της Ρωσίας [δηλαδή τη μεταστροφή της στον παπισμό] ως έναν θρίαμβο της άσπιλης καρδίας της Μαρίας. Η Αδελφή Λουκία καταγράφει σ’ ένα γράμμα με ημερομηνία 18 Μαΐου 1936: «Κατ’ ιδίαν μίλησα στον Κύριο μας για το θέμα κι όχι πολύ καιρό πριν, Τον ρώτησα γιατί δεν θα μετέστρεφε [στον παπισμό] τη Ρωσία χωρίς τον Άγιο Πατέρα [τον Πάπα] να κάνει την καθαγίαση. Απάντησε: Γιατί θέλω όλη η Εκκλησία Μου ν’ αναγνωρίσει αυτήν την καθαγίαση ως θρίαμβο της άσπιλης καρδίας της Μαρίας ώστε να μπορέσει να επεκτείνει τη λατρεία του αργότερα και να βάλει την αφοσίωση στην άσπιλη καρδία [της Παναγίας] δίπλα στην αφοσίωση της ιερής καρδίας Μου.»

Εδώ θα’ πρεπε να πούμε κάτι για τις αν-Ορθόδοξες μορφές θρησκευτικής ευλάβειας [κι αφοσίωσης] στην ιερή καρδιά του Ιησού και στην άσπιλη καρδιά της Μαρίας που το όραμα υποστηρίζει.
Μια ρωμαιοκαθολική [γαλλίδα] καλόγρια, η Μαρία Μαργαρίτα Αλακόκ (Μary Margaret Alacoque 1647-1690),υποτίθεται πως είχε ένα όραμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος της έδειξε την καρδιά Του, που έκαιγε από αγάπη, και της ζήτησε να διαδώσει την τιμή σ’ αυτή [την καρδιά].Οι αποκαλύψεις που έλαβε πρωτοτυπώθηκαν στη διήγηση της ζωής της απ’ τον Ιησουίτη επίσκοπο Λανζέ (Lanje) και προκάλεσαν τέτοιο σκάνδαλο που η έκδοση καταστράφηκε. Λόγω του γεγονότος ότι εκείνες οι «αποκαλύψεις» είχαν εκτεθεί τόσο στο κοινό, καταδικάστηκαν από τον Πάπα Κλήμεντα [10] . Παρόλ’ αυτά, αυτή η λατρεία [της ιερής καρδιάς του Ιησού] συνέχισε να υφίσταται υπό την σκέπη των Ιησουϊτών [11], και τελικά μπήκε στο κύριο ρεύμα της [ρωμαιο]Καθολικής θρησκευτικής ζωής (Ποιμαντική Θεολογία, Μέρος δεύτερο, Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος, Τζόρντανβιλ, 1961,σ.16). Εικόνες και γιορτές της Ιερής Καρδιάς έγιναν σημαντικό μέρος της [ρωμαιο]καθολικής πνευματικότητας, κι οι πάπες πρόσθεσαν τις εγκρίσεις τους σε εγκυκλίους [12],χαρίζοντας αφέσεις αμαρτιών (συγχωροχάρτια) για όποιον τηρούσε τη γιορτή. Για να μην υστερήσουν, άλλες ομάδες, που υποστήριζαν πως είχαν δει εμφανίσεις της Μαρίας, προώθησαν την ιδέα της τιμής (ευλάβειας-αφοσίωσης) στην «Άσπιλη Καρδιά της Μαρίας».

H καρδιά της Μαρίας μερικές φορές ζωγραφίζονταν μαζί με το [ζωγραφικό] μοτίβο της ιερής καρδιάς του Ιησού: μία εικόνα (ζωγραφιά) με δύο καρδιές... κι αργότερα, η θλιμένη καρδιά της Μαρίας, με πέντε ή εφτά σπαθιά να την διατρυπούν, έγινε άκρως δημοφιλής. Θα ήταν δύσκολο να κατηγορήσουμε τον ρωμαιοκαθολικισμό ότι αρνείται τη θεότητα του Χριστού, μάλλον έχουν διασπάσει την ολότητα του Χριστού, δίνοντας έμφαση στην τιμή (ευλάβεια-αφοσίωση) της ανθρώπινης φύσης Του ξεχωριστά, ορισμένες φορές μ’ έναν χονδροειδώς βιολογικό τρόπο [13].

Αυτό παραβιάζει μια κεντρική αρχή των [Οικουμενικών] Συνόδων, ότι τιμή (λατρευτική) πρέπει ν’ αποδίδεται στον [όλο, δηλαδή στον Θεάνθρωπο] Χριστό, κι όχι σε μια από τις φύσεις Του ή μέρη του σώματός Του. Έτσι, κομματιάζοντας την ολότητα του Υιού του Θεού, αναπτύσσεται μια τάση νεστοριανισμού [14].
Μέρη του σώματος του Χριστού δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο ξεχωριστής λατρείας ,ούτε θα’ πρεπε ν’ απεικονίζονται ζωγραφικά (δηλ., μια φλεγόμενη καρδιά ή μια καρδιά που περιβάλλεται από ένα ακάνθινο στεφάνι). (Aπό «Συγκριτική Θρησκειολογία», «Ρωμαιοκαθολικισμός: Μερικές Θρησκευτικές Πρακτικές», υπό πατρός Τζορτζ Μίτσελ).Αναφέρουμε εδώ αυτές τις θρησκευτικές πρακτικές για ν' απεικονίσουμε την άβυσσο που υπάρχει μεταξύ Ορθόδοξης και ρωμαιοκαθολικής πνευματικότητας.

Ακόμα άλλη μία σειρά εμφανίσεων έλαβε χώρα σ' ένα μικρό ορεινό χωριό που ονομάζεται Άγιος Σεβαστιανός του Γκαραμπαντάλ (San Sebastian de Garabandal) στα βόρεια της Ισπανίας.
Αυτές οι εμφανίσεις έγιναν μεταξύ Ιουνίου 1961 και Νοεμβρίου 1965. Οι θεατές ήταν τέσσερα νεαρά κορίτσια. Παραθέτουμε μερικά απ’ τα μηνύματα που δόθηκαν [απ’ την οπτασία]:
«Η Παρθένος επίσης μας υπενθύμισε να πηγαίνουμε συχνότερα στο ευλογημένο μυστήριο [δηλ. την Θ. κοινωνία].Είναι γεγονός πως ακόμα και στην τελική εμφάνισή της (13 Νοέμβρη 1965) η Παρθένος μου είπε: «Κοντσίτα (έτσι έλεγαν την μία από τις κοπέλες),γιατί δεν πας συχνότερα να επισκεφτείς τον Υιό μου στο ναό;» Όταν είδα την Παρθένο της είπα, σαν να υπήρχε κατάσκοπος στο χωριό, «Ξέρεις, υπάρχουν κάποιοι Διαμαρτυρόμενοι εδώ». Η Παρθένος απάντησε: «Είναι όλοι παιδιά μου». Ο άγγελος ήρθε κι είπε, «Πολλοί καρδινάλιοι, πολλοί επίσκοποι και πολλοί ιερείς είναι στο δρόμο της απώλειας και παίρνουν πολλές ψυχές μαζί τους. Όλο και λιγότερη σημασία δίνεται στην (θεία) Ευχαριστία».

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι το 1967 η Κοντσίτα Γκονζάλεζ (μια απ’ τις θεάτριες) άρχισε να’ χει αμφιβολίες για τις εμφανίσεις:
«Ναι, το 1967, λίγο μετά που είχαν γίνει οι εμφανίσεις, όντως είχα αμφιβολίες. Συνέβη ξαφνικά τις 15 Αυγούστου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μου και με κατέκλυσε το συναίσθημα ότι δεν ήμουν ειλικρινής. Ένιωθα πως εξαπατούσα όλους αυτούς τους ανθρώπους κι ότι όφειλα να το ομολογήσω. Πήγα σ’ έναν ιερέα και του είπα ότι ήταν σαν μια ψευδαίσθηση ή όνειρο ή ζώντας ένα ψέμα, ότι ποτέ δεν είχα δει την Παρθένο κι ότι τους εξαπατούσα όλους όλη την ώρα. Αυτές οι αμφιβολίες κι αρνήσεις των εμφανίσεων της Παρθένου διήρκεσαν πέντε ή έξι μέρες. Από τότε και μέχρι σήμερα έχω σύγχυση κι αμφιβολία μέσα μου».(Aπό «Θαύμα στο Γκαραμπαντάλ» της Κοντσίτα Γκονζάλεζ με τον Χάρι Ντάλεη, Ντάμπλντέη εντ Κόμπανι,Ν.Υ.,1983).

     Αναφέρουμε εδώ αυτή την εμφάνιση για να δείξωμε ότι ακόμα και σε μια περίπτωση όπου η ίδια η θεατής

Suite !!